یک روش تشخیصی جدید برای شناسایی سلولهای سرطانی و تعیین محل آنها
از نانوذرات تشخیصی می توان برای کنترل پیشرفت تومور پس از درمان یا انجام غربالگری های معمول سرطان استفاده کرد.
بیشتر آزمایشاتی که پزشکان برای تشخیص سرطان استفاده می کنند –(مانند ماموگرافی، کولونوسکوپی و سی تی اسکن) براساس تصویربرداری است. اخیراً، محققان یک روش تشخیص مولکولی ایجاد کردهاند که میتواند مولکولهای خاص مرتبط با سرطان را که در مایعات بدن مانند خون یا ادرار هستند، تشخیص دهد.
مهندسان MIT اکنون نانوذره تشخیصی جدیدی را ایجاد کردهاند که هر دو ویژگی را با هم ترکیب میکند: این ماده میتواند از طریق آزمایش ادرار وجود پروتئینهای سرطانی را نشان دهد و به عنوان یک عامل تصویربرداری، مکان تومور را مشخص کند. در اصل، این روش تشخیصی میتواند برای تشخیص سرطان در هر نقطه از بدن، از جمله تومورهایی که از محل اصلی خود متاستاز کرده اند، استفاده شود.
طی چند سال گذشته، باتیا در حال تحقیق برروی روشهای تشخیص سرطان بر مبنای مارکرهای زیستی مصنوعی که به راحتی در ادرار قابل تشخیص میباشند، است. بیشتر سلول های سرطانی آنزیم هایی به نام پروتئاز را ترشح میکنند که به آنها کمک میکند تا با برش پروتئینهای ماتریس خارج سلولی از محل اصلی خود فرار کنند. نانوذرات تشخیص دهنده سرطان مورد مطالعه با پپتیدهایی پوشانده میشوند که توسط این پروتئازها شکافته میشوند. وقتی این ذرات با تومور روبرو می شوند، پپتیدها شکافته شده و از طریق ادرار دفع میشوند، جایی که به راحتی قابل تشخیص هستند. در مدلهای حیوانی سرطان ریه، این نشانگرهای زیستی میتوانند وجود تومورها را از همان اوایل تشخیص دهند.
محققان برای اصلاح ذرات به منظور استفاده از آنها برای تصویربرداری PET، یک ردیاب رادیواکتیو به نام مس -64 اضافه کردند. همچنین آنها را با یک پپتید که به محیطهای اسیدی مانند محیط ریز تومورها جذب میشود، پوشانده تا ذرات در محلهای تومور جمع شوند. این پپتیدها پس از رسیدن به تومور، خود را در غشای سلول قرار میدهند و یک سیگنال تصویربرداری قوی بالاتر از نویز زمینه ایجاد میکنند.
در این مطالعات، باتیا و همکارانش نشان دادند که می توان از این روش تشخیصی برای کنترل پیشرفت سرطان روده بزرگ، از جمله گسترش تومورهای متاستاتیک به ریه و کبد استفاده کرد. در نهایت، آنها امیدوارند که بتواند به یک آزمایش معمول سرطان سالانه تبدیل شود.
باتیا نویسنده ارشد این مطالعه و نویسنده اصلی مقاله، لیانگلیانگ هائو، دانشمند تحقیق در MIT است.
نظر دهید